08 okt Doodop en moegestreden… maar de verzekeraar betaalt niet voor therapie?

Van alle mensen die naar praktijk De Ruimte komen voor hulp, is het aandeel dat een oplossing zoekt voor een diep gevoel van uitputting erg groot, ik denk de laatste paar jaar wel groter dan 50% . Zowel lichamelijk als geestelijk voelen deze mensen zich helemaal op. Ze zijn oververmoeid, snel geprikkeld, slapen slecht, trekken zich terug, hebben watten in ‘t hoofd, overzien dingen niet meer, moeten steeds maar huilen en vergeten de kleinste dingen.

Meestal, afhankelijk van hoe erg men erdoorheen zit, wordt het overbelasting, overspannenheid of “burn-out” genoemd. Die liggen in elkaars verlengde en vallen officieel onder het kopje “aanpassingsstoornissen”.

Dat lijkt een eigen, aparte categorie. Dat is zo afgesproken. In het medische model is depressie dan weer een andere categorie: een ander syndroom met specifieke symptomen, waarin neerslachtigheid een grote rol speelt en soms zelfs verlies van de zin om te leven. Maar òòk verschijnselen die ik net bij overspannenheid opsomde. Verzekeraars maken nadrukkelijk onderscheid tussen beiden en vergoeden de behandeling van depressie wel en van aanpassingsproblemen niet.

Sta je ergens op de (afdalende) ladder van aapassingsproblematiek, dan ligt de diagnose depressie echter niet “in een andere categorie” maar soms simpelweg iets verderop de ladder af. Als je niet uitkijkt tenminste, en voorbijgaat aan de noodoproepen die het lieve lijf uitzendt. Verzekeraars maken een rekensom, hebben net als wij allemaal met een overspannen samenleving te maken, vinden terecht dat niet al het leed ook ziekte is en trekken ergens een streep: vanaf hier zullen wij uw therapie betalen.

Maar de kous is er natuurlijk niet mee af. Politici en beleidsmakers moeten zich buigen over de enorme schade aan de samenleving die door burn-out klachten worden veroorzaakt. Werkgevers over (toren)hoge ziekteverzuimpercentages. Voor ons persoonlijk gaat het om groot verlies van kwaliteit van leven. We moeten wijs worden op al die niveaus. Twee weken vrij nemen zal geen oplossing bieden. Openheid en aandacht wel, en een wil om te begrijpen.